Και τώρα τι ψηφίζεις;

Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου. Άσκησες κριτική στα προγράμματα, στις ομιλίες και στα συνθήματα των υποψηφίων κομμάτων. Σχολίασες με χιούμορ δηλώσεις πολιτικών αρχηγών και προεκλογικά σποτάκια.

Θύμωσες με προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Έκανες ζάπινγκ με μανία στις ατέλειωτες και ανούσιες τηλεοπτικές συζητήσεις υποψηφίων. Έμειναν μόνο λίγες ημέρες για τις εκλογές. Και σκέφτεσαι: και τώρα τι ψηφίζω;

Είσαι κάπου εκεί γύρω στα σαράντα. Ανήκεις στη γενιά των σαραντάρηδων που λέμε. Μεγάλωσες στα σπλάχνα μιας μέσης ελληνικής οικογένειας, οπότε το πιο πιθανό είναι να γαλουχήθηκες είτε με την ιδεολογία και τις σοσιαλιστικές αρχές του κεντροαριστερού ΠΑΣΟΚ είτε με τις φιλελεύθερες αρχές της κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Δεν έμεινες ανεπηρέαστος. Ψήφισες επανειλημμένα είτε το ένα είτε το άλλο κόμμα. Στην αρχή ως οικογενειακή επιλογή, μεγαλώνοντας επειδή πίστεψες κι εσύ στις αρχές αυτές, αργότερα, λίγο απογοητευμένος, το ψήφισες σκεπτόμενος ότι «το μη χείρον, βέλτιστον».

Και αισίως έφτασες στο σήμερα. Έχεις ήδη μια εικοσαετία στην ενεργό κοινωνική, πολιτική, οικονομική ζωή της χώρας. Είτε είσαι μισθωτός, είτε είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, είτε έμπορος, είτε γεωργός, βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να καταρρέει. Τη στιγμή ακριβώς που υπολόγιζες ότι όλοι οι κόποι σου των προηγούμενων χρόνων θα ανταμείβονταν, τη στιγμή ακριβώς που η δουλειά σου θα έπαιρνε την ανιούσα, τη στιγμή ακριβώς που νιώθεις επιτέλους ώριμος, έμπειρος και έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο, αυτή ακριβώς τη στιγμή, νιώθεις τη διάψευση όλων των ελπίδων σου, νιώθεις ότι πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή.

Ακούς να σου λένε ότι φταις εσύ. Ότι έζησες πάνω από τις δυνατότητές σου. Και αναρωτιέσαι γιατί, αφού δεν έκανες τίποτα άλλο παρά μια αξιοπρεπή μέση ζωή. Ακούς να σου λένε ότι πρέπει να θυσιαστείς και αναρωτιέσαι γιατί, αφού δεν φταις εσύ. Ακούς να σου λένε ότι έχουν βρει τη λύση και αμφιβάλλεις, αφού δεν βλέπεις από κανέναν κάποιο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό σχεδιασμό. Σε βομβαρδίζουν καθημερινά με λέξεις και φράσεις όπως «κατάρρευση», «πτώχευση», «ακυβερνησία», «έξοδος από την ευρωζώνη», «επιστροφή στη δραχμή» και τρομάζεις. Νιώθεις μπερδεμένος, εγκλωβισμένος και ανήμπορος ν’ αποφασίσεις.

Δεν είσαι 20 χρονών για να ψηφίσεις νεανικά, αντιδραστικά και ίσως ανώριμα, όπως έκανες πριν. Δεν είσαι 60 χρονών για να ψηφίσεις με γνώμονα τη χρόνια σύνδεσή σου με κάποια παράταξη και την αδυναμία σου να την εγκαταλείψεις.

Και πρέπει ν’ αποφασίσεις, γιατί νιώθεις ότι από την ψήφο σου κρίνεται η τύχη της χώρας, η δική σου, των παιδιών σου. Και αναρωτιέσαι: και τώρα πώς ψηφίζω;

Ψηφίζω μετά από σκέψη, με ηρεμία, με σύνεση. Δεν ψηφίζω υπό το κράτος φόβου και πανικού. Ψηφίζω αυτούς που είναι πιο κοντά στη δική μου ιδεολογία, στις δικές μου αρχές, στις δικές μου απόψεις. Δεν με αφορούν οι απειλές και οι εκβιασμοί. Με αφορούν αυτοί που έχουν άποψη, που έχουν σχέδιο, που έχουν τη μέγιστη δυνατή ειλικρίνεια και λογική στο πρόγραμμά τους και στις προτάσεις τους. Ψηφίζω αυτούς που αντιλαμβάνονται αυτό που ζω, που έχουν την ελάχιστη δυνατή ευθύνη στην κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα.

Δεν είναι κακό να υπάρχουν πολλά κόμματα στη Βουλή. Ο πλουραλισμός απόψεων και προτάσεων δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ίσα ίσα έδωσε ώθηση, όπου επιτεύχθηκε. Ας βρουν τον τρόπο να συνεργαστούν και να διοικήσουν τη χώρα.

Ψηφίζω αυτούς που με εκφράζουν περισσότερο.