Γιατί δεν πρέπει να κλείσει η Σχολή Αστυφυλάκων Διδυμοτείχου

Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ένα παιχνίδι εκφοβισμού και επιβολής εξουσίας, το οποίο δυστυχώς προέρχεται από την κυβέρνηση της χώρας μας και εφαρμόζεται στους κατοίκους της Περιφέρειάς μας.

Το Σάββατο 4 Αυγούστου, με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμία τήρηση της νομιμότητας, χωρίς καμία διαβούλευση και το χειρότερο χωρίς καμία ενημέρωση των θεσμικών φορέων της Περιφέρειάς μας, η κυβέρνηση αποφάσισε, διέταξε και εκτέλεσε το κλείσιμο και των τριών Σχολών Αστυφυλάκων της περιοχής μας. Τρία εκπαιδευτικά ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης καταργήθηκαν εν μία νυκτί με διαταγή του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας.

Και το χειρότερο, εφαρμόζοντας την επιχείρηση με την οξύμωρη κωδική ονομασία «Ξένιος Ζευς», φορτώνουν καθημερινά από την Αθήνα και μεταφέρουν και στοιβάζουν στα κτίρια των σχολών αυτών, εκατοντάδες παράνομους μετανάστες, ενώ με τη δύναμη της αστυνομίας απωθούνται οποιοιδήποτε αντιδρούν στις ενέργειες αυτές.

Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι οι ενέργειές τους αυτές αποτελούν πλήγμα στις έννοιες του δικαίου και της δημοκρατίας στη χώρα μας;

Πώς είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούν ότι μέσα σε μία εβδομάδα έχουν προκαλέσει απίστευτη αναταραχή και φόβο στους ήδη πληγέντες από την οικονομική κρίση Θρακιώτες;

Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουν ότι οι ενέργειές τους αυτές έχουν διχάσει ολόκληρη τη χώρα;

Κάτοικοι της Αττικής εναντίον των κατοίκων της Θράκης, επειδή αντιδρούμε στη μαζική μεταφορά των παράνομων μεταναστών στην περιοχή μας.

Κάτοικοι της Θράκης εναντίον των κατοίκων της Αττικής, αφού βλέπουμε ότι για άλλη μία φορά η περιφέρεια φορτώνεται τα βάρη του κέντρου και οδηγείται ακόμη περισσότερο στην υπανάπτυξη.

Κάτοικοι του Έβρου, της Ξάνθης, της Κομοτηνής, κάτοικοι δηλαδή της ίδιας Περιφέρειας, σε ανταγωνισμό μεταξύ μας, επιδιώκοντας τη διάσωση έστω και μιας Σχολής Αστυφυλάκων.

Έλληνες πολίτες εναντίον των παράνομων μεταναστών, στους οποίους, οδηγούμενοι από απελπισία και απόγνωση, έχουμε μεταθέσει πλέον όλη την ευθύνη για τα δεινά της χώρας μας.

Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στο διχασμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία;

Και στο Διδυμότειχο, στον Έβρο, τι συμβαίνει άραγε;

Εδώ δυστυχώς η κατάσταση μοιάζει πλέον να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Οι κάτοικοι του Νομού μας, χρόνια παραμελημένοι, ξεχασμένοι στη γωνία της Ελλάδας, χωρίς οδικό δίκτυο, χωρίς έργα υποδομής, χωρίς εργοστάσια, χωρίς δουλειές, μετά και την κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας, η οποία ήταν η μοναδική μας οικονομική προοπτική και με τον άνισο εμπορικό ανταγωνισμό που υφιστάμεθα από τις γείτονες χώρες, δεν αντέχουμε άλλο.

Η απελπισία και η απόγνωση γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από οποιαδήποτε ρατσιστική, ξενοφοβική και εθνικιστική οργάνωση. Ο φόβος και η ανασφάλεια καλλιεργούνται καθημερινά από οποιονδήποτε μιλά για ξεπούλημα της Θράκης, του Έβρου, για ανατροπή της κοινωνικής ισορροπίας, για αλλοίωση του έθνους και της ορθόδοξης χριστιανικής μας παράδοσης. Δυστυχώς στις μέρες που περνάμε όλα αυτά ακούγονται ως πιθανά ενδεχόμενα στα αυτιά των συμπολιτών μας.

Μάταια κάποιοι ψυχραιμότεροι προσπαθούμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους και να πείσουμε ότι οι μετανάστες, οι μουσουλμάνοι, οι ξένοι, οι διαφορετικοί δεν ευθύνονται για τα δεινά που περνάμε.

Μάταια προσπαθούμε να υπενθυμίσουμε ότι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτά είναι οι κυβερνώντες, οι οποίοι με τους λανθασμένους χειρισμούς τους όλα αυτά τα χρόνια, με την αδυναμία τους να διεκδικήσουν τα νόμιμα δικαιώματα της χώρας μας στα ευρωπαϊκά όργανα, με την αποφυγή οργάνωσης ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού για το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, μας οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.

Πρέπει να προσπαθήσουμε λοιπόν περισσότερο και να σταματήσουμε το κακό που επίκειται. Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι, βουλευτές, αυτοδιοικητικοί, φορείς, σύλλογοι, με όποιο μέσο διαθέτει ο καθένας, να κρατήσουμε ανοιχτή τη Σχολή Αστυφυλάκων του Διδυμοτείχου. Το κλείσιμο της σχολής αυτής και τη μετατροπή της σε κέντρο φύλαξης παράνομων μεταναστών ο λαός του Έβρου τα βιώνει δυστυχώς ως άλωση, ως πλήγμα στην ασφάλεια των συνόρων, ως προσπάθεια να θυσιαστεί και πάλι ο Έβρος στο βωμό άλλων συμφερόντων.

Πρέπει να τους πείσουμε ότι τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Πρέπει να κρατήσουμε τη Σχολή Αστυφυλάκων Διδυμοτείχου ανοιχτή, ακόμη κι αν αυτή πρέπει να είναι η μοναδική σε ολόκληρη τη χώρα.