Αδιαπραγμάτευτη η αντίρρησή μας στη δημιουργία νέων Κέντρων Κράτησης παράνομων μεταναστών

«ΟΧΙ στα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών στο Νομό Έβρου». «ΟΧΙ σε άλλα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών στην Περιφέρεια ΑΜ-Θ». Είναι δύο φράσεις που ακούγονται από τα χείλη όλων το τελευταίο χρονικό διάστημα, τόσο των κατοίκων, όσο και όλων των θεσμικών φορέων της Περιφέρειάς μας και κυρίως του Νομού μας.

Είναι μία απόφαση που κι εμείς, ως Περιφερειακό Συμβούλιο Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, λάβαμε ομόφωνα. Να εκφράσουμε τη σαφή και αδιαπραγμάτευτη αντίρρησή μας στη δημιουργία νέων κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών στην Περιφέρειά μας.

Και είναι αλήθεια ότι είναι από τις λίγες φορές που οι θεσμικοί φορείς του Νομού μας, με επικεφαλής τον Περιφερειάρχη Άρη Γιαννακίδη, συνεργάζονται και συμπορεύονται σε έναν κοινό αγώνα, αφουγκραζόμενοι την τοπική κοινωνία.

Είναι όμως ανάγκη στα πλαίσια της συμπόρευσης αυτής να μην παραλείψουμε να εκφράσουμε την αφετηρία της απόφασής μας, τον πυρήνα του προβληματισμού και της αντίδρασής μας στην προοπτική δημιουργίας νέων κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών στην Περιφέρειά μας, ακόμη κι αν αυτό μας διαφοροποιεί από φωνές και ενέργειες, που μπορεί να έχουν τον ίδιο στόχο, δεν ξεκινούν όμως από τον ίδιο προβληματισμό μ’ εμάς.

Η απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου ΑΜ-Θ να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας αυτής, ενεργοποιώντας όλες τις δυνάμεις του τόπου, δεν έχει ως αφετηρία το ρατσισμό και την ξενοφοβία, δεν στρέφεται κατά των ίδιων των παράνομων μεταναστών. Οι κάτοικοι της Περιφέρειάς μας, δεν τρέφουμε εχθρικά αισθήματα προς τους ίδιους τους παράνομα εισερχόμενους στη χώρα μας. Υπήρξαμε πρόσφυγες και μετανάστες, κατανοούμε το δράμα των ανθρώπων αυτών και συμπάσχουμε μαζί τους.

Ο αγώνας μας ενάντια στην ίδρυση νέων κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών στρέφεται κατά των αποφάσεων της κεντρικής εξουσίας. Μιας κεντρικής εξουσίας που με τη χρόνια αδιαφορία της για την Περιφέρειά μας και πολύ περισσότερο για το Νομό μας, μας οδήγησε σε πραγματικό αδιέξοδο.

Από πού να ξεκινήσει κανείς και που να καταλήξει;

• Από την κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας του Νομού μας, ενός καθαρά αγροτικού Νομού, η οποία επήλθε ως αποτέλεσμα των ολέθριων χειρισμών της στα αγροτικά θέματα;

• Από την ανυπαρξία οποιουδήποτε μέτρου αντιπλημμυρικής προστασίας και διαχείρισης των υδάτινων πόρων του Νομού μας;

• Από την παντελή έλλειψη οδικών αξόνων σε όλο το μήκος του Νομού έως και σήμερα;

• Από την περιμετρική οδό της πόλης της Ορεστιάδας, η οποία καταδίκασε οριστικά την όποια επέκταση θα μπορούσε να έχει η πόλη μας;

• Από τη σύνδεση των πόλεων της Ορεστιάδας και του Σουφλίου με τον κάθετο άξονα της Εγνατίας Οδού μέσω ισόπεδων κόμβων και τα δεκάδες θύματα που έχουμε θρηνήσει στους κόμβους αυτούς;

• Από τα εργοστάσια και τις κρατικές υπηρεσίες που είτε κλείνουν είτε μεταφέρονται;

• Από την παράβαση της υποχρέωσής της που απορρέει από Ευρωπαϊκές Οδηγίες να εφαρμόσει μειωμένους φορολογικούς συντελεστές στο Νομό μας, με συνέπεια να υφιστάμεθα άνισο εμπορικό ανταγωνισμό από τις γείτονες χώρες;

• Από την ανυπαρξία οποιουδήποτε αναπτυξιακού σχεδιασμού για την Περιφέρειά μας;

Όλα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει τους κατοίκους της Περιφέρειάς μας σε αδιέξοδο, σε απελπισία, σε αγανάκτηση. Από τα χείλη όλων ακούει κανείς αυτές τις ημέρες: «φτάνει πια, δεν αντέχουμε άλλο».

Αυτός λοιπόν είναι ο πυρήνας του αγώνα μας, απέναντι σε μια κεντρική εξουσία που αρνείται πεισματικά επί χρόνια να εφαρμόσει μία ενιαία μεταναστευτική πολιτική. Που αρνείται να θεσπίσει ένα σαφές νομοθετικό πλαίσιο, να ορίσει ρητά και αδιαπραγμάτευτα και να εφαρμόσει τους όρους χορήγησης ασύλου, αδειών παραμονής και αδειών εργασίας των αλλοδαπών στην χώρα μας. Που αδιαφορεί για την ανάγκη δημιουργίας υποδομών φιλοξενίας, στέγασης, σίτισης, εκπαίδευσης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανθρώπων αυτών και γενικά ανθρώπινης διαβίωσης.

Μια κεντρική εξουσία που ζήτησε με ένταση από τους πολίτες να εμπιστευτούν τη νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης, ενώ η ίδια όχι μόνο δεν την εμπιστεύεται, αλλά πολύ περισσότερο αρνείται πεισματικά να γίνει συνομιλητής των θεσμικών οργάνων που δημιούργησε.

Αυτή η κεντρική εξουσία λοιπόν αποφάσισε, χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς καμία οργάνωση, χωρίς καμία διάθεση συνολικής διαχείρισης του προβλήματος, αποσπασματικά για άλλη μία φορά και εσπευσμένα, να ιδρύσει, ως αρχή, τέσσερα κέντρα κράτησης στην Περιφέρειά μας, τρία δε από αυτά στο βόρειο τμήμα του Νομού Έβρου. Αποφάσισε δηλαδή να μονιμοποιήσει ή και να νομιμοποιήσει τα ήδη παρανόμως λειτουργούντα κρατητήρια του Νομού μας, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και χωρίς την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σίτιση και υγιεινή και να ιδρύσει και άλλα, αυξάνοντας τον αριθμό των ανθρώπινων ψυχών που στοιβάζονται έως σήμερα στο Νομό μας.

Σ’ αυτή την πολιτική αποφασίσαμε να αντιδράσουμε, αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα των κατοίκων της Περιφέρειάς μας αλλά και των μεταναστών, διεκδικώντας μια ενιαία κυβερνητική αλλά και ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, με γνώμονα την ενσωμάτωση των μεταναστών στην κοινωνική οργάνωση της χώρας μας, στο σύστημα απασχόλησης και στην αγορά εργασίας, αλλά και μια νέα αναπτυξιακή προοπτική για τον τόπο μας, γιατί εμείς ζούμε σ’ αυτό τον τόπο.